Κάποια πράγματα θα έπρεπε να είναι αυτονόητα. Για το δικό μας καλό και για το καλό των συνανθρώπων μας. Δυστυχώς όμως δεν είναι. Το έλλειμμα αυτό έχει να κάνει με την έλλειψη παιδείας στο σχολείο και στην οικογένεια, έχει να κάνει με το χαρακτήρα και την ηθική του καθενός μας, έχει να κάνει με το περιβάλλον στο οποίο μεγαλώνουμε και διαμορφώνουμε στάσεις, απόψεις και αξίες? Ίσως όλα αυτά μαζί.
Καταρχήν θα πρέπει να ξεκινήσουμε από το αξίωμα ότι όλοι οι άνθρωποι δεν είμαστε το ίδιο. Υπάρχουν άνθρωποι αδύνατοι και υπέρβαροι, όμορφοι και άσχημοι, με υψηλή και χαμηλή νοημοσύνη, άνθρωποι με αναπηρίες, άνθρωποι άρρωστοι και υγιείς, άνθρωποι με διαφορετικούς σεξουαλικούς προσανατολισμούς, με διαφορετικές θρησκείες, με διαφορετικές κουλτούρες, με διαφορετικές προτεραιότητες. Όλοι μαζί συνθέτουμε ένα πλούσιο, πολύχρωμο, πολυσύνθετο, πολυδιάστατο, ενδιαφέρον κόσμο στα πλαίσια του οποίου ζούμε τη ζωή μας.
Ο άνθρωπος είναι κοινωνικό ον, γι΄αυτό και ζει κυρίως μέσα σε κοινωνίες, κοινότητες, οικογένειες. Η μαγεία και το ενδιαφέρον της ύπαρξής μας έγκειται στη διαφορετικότητα του καθενός μας και στην ποικιλία που μας περιβάλει. Σκεφτείτε ένα κόσμο που θα αποτελούνταν αποκλειστικά από πιστά αντίγραφα του εαυτού μας… Η ζωή μας θα ήταν βαρετή, χωρίς κανένα περιθώριο εξέλιξης, χωρίς νόημα. Ο καθένας μας είναι μοναδικός, ένα μικρό θαύμα από μόνο του.
Η μοναδικότητα όλων μας είναι το αλάτι της ζωής μας.
Οφείλουμε λοιπόν, σαν το ελάχιστο που μπορούμε να κάνουμε ως μέλη της κοινωνίας, να αποδεχόμαστε την ύπαρξη των άλλων και τη διαφορετικότητά τους.
Βασική προϋπόθεση, είναι η επίγνωση της σχετικότητας και της υποκειμενικότητας των απόψεών μας για τους άλλους και τη ζωή γενικότερα. Κανείς δεν έχει το «αλάθητο» και όλοι μας έχουμε διαφορετική αντίληψη για το καλό και το κακό, το σωστό και το λάθος, το όμορφο και το άσχημο. Για παράδειγμα μπορεί να θεωρώ μια γυναίκα πανέμορφη και τέλεια, και ένας άλλος άνθρωπος να θεωρεί την ίδια γυναίκα, ψεύτικη και άσχημη.
Οι απόψεις μας διαφέρουν και ουδείς μπορεί να αμφισβητήσει την αλήθεια και των δυο απόψεων. Ο καθένας έχει δικαίωμα να έχει τη δική του γνώμη και τη δική του κοσμοθεωρία, έχει δικαίωμα να ζει και να υπάρχει στον κόσμο αυτό, αρκεί να μην καταπατά βασικά δικαιώματα των άλλων. Το «δε μου αρέσουν οι ευτραφείς κυρίες» άρα «δεν έχουν δικαίωμα να βρίσκονται στην παραλία με μαγιό» είναι στην κατηγορία των απόψεων που φλερτάρουν με ακραίες αντιλήψεις που καμια σχέση δεν έχουν με τη δημοκρατία και την ισότητα των ανθρώπων. Η χώρα μας είναι γνωστή παγκοσμίως ως η κοιτίδα της δημοκρατίας από αρχαιοτάτων χρόνων και πολλοί λαοί θαυμάζουν την ιστορία και τους αγώνες του έθνους μας για την ελευθερία. Ελευθερία για όλους και όχι «α λα καρτ».
‘Οποιος ορίζει τον εαυτό του ως εκλεκτό και αλάθητο, αυτομάτως τοποθετεί τον εαυτό του εκτός κοινωνίας. Αυτό ισχύει για όλο το φάσμα των απόψεων και αντιλήψεων. Γιατί σίγουρα έχουμε ακούσει όλοι μας και απόψεις του τύπου «μακάρι όλοι να είχαν παιδί με ειδικές ανάγκες για να καταλάβουν και να γίνουν καλύτεροι άνθρωποι» ή «τι χάλια που φαίνονται κάποια ανορεξικά μοντέλα! Δεν θα έπρεπε να υπάρχουν τέτοιες εικόνες…».
Ο καθένας μας είναι αυτό που είναι και η αποδοχή και ο σεβασμός αφορά όλους μας. Θα έλεγε κανείς: «ωραία μας τα λες αλλά αφού έχουμε δημοκρατία, γιατί να μην εκφράζουμε αυτό που πιστεύουμε σε βίντεο, αναρτήσεις στα κοινωνικά δίκτυα και όπου αλλού επιθυμούμε?». Σωστά. Ένα βασικό όμως κριτήριο που μπορούμε να έχουμε, είναι αν θα θέλαμε και οι άλλοι να έκαναν το ίδιο για εμάς. Δηλαδή: « κυρία- μοντέλο, θα ήθελες μια κυρία υπέρβαρη να μιλήσει δημόσια απαξιωτικά για το μοντέλο ζωής που εσύ πρεσβεύεις?».
Δεν συμπεριφερόμαστε στους συνανθρώπους μας με τρόπο που δεν θα μας άρεσε να μας συμπεριφέρονται.
Σεβόμαστε για να μπορούμε να έχουμε μια αρμονική συνύπαρξη. Σεβόμαστε το δικαίωμα που έχει ο καθένας να είναι ο εαυτός του. Σεβόμαστε τη διαφορετικότητα.
Όποιος είναι σίγουρος για τον εαυτό του και για τις απόψεις του άλλωστε, δεν έχει την ανάγκη ούτε να τις επιδεικνύει ούτε να προσβάλλει τους άλλους για να νιώσει δυνατός και ανώτερος. Απλά είναι…
Αποδεχόμενοι τη διαφορετικότητα, αποδεχόμαστε τον ίδιο μας τον εαυτό.
