Άρθρο της Ειρήνης Ραϊδη, Ψυχολόγου, Ειδικευμένης στη συστημική και οικογενειακή θεραπεία
Η πλειοψηφία των ανθρώπων, ιδιαίτερα μετά τη Βιομηχανική Επανάσταση, μετακινήθηκε και διαβιεί στα μεγάλα αστικά κέντρα του πλανήτη για λόγους εργασίας. Το τσιμεντένιο τοπίο, οι γρήγοροι και πιεστικοί ρυθμοί της καθημερινότητας, η μοναξιά, η αποξένωση έχουν γίνει πλέον κανονικότητα. Ο σύγχρονος τρόπος ζωής των ανθρώπων, τους «αναγκάζει» να ζουν μακριά από τη φύση, άρα και μακριά από όλα τα οφέλη της. Γιατί ποιος μπορεί να αρνηθεί την αγχολυτική επίδραση του ήχου του νερού που αναβλύζει από μια πηγή ή τον ήχο από το θρόισμα των φύλλων ενός δάσους ή τον ήχο των κυμάτων της θάλασσας? Οι εικόνες των φυσικών τοπίων των βουνών, η απέραντη πρασινάδα των πεδιάδων, το ατέλειωτο γαλάζιο της θάλασσας πόσο καταλυτικά μπορούν να λειτουργήσουν στη θλίψη που βασανίζει το σύγχρονο άνθρωπο?
Ίσως, αυτά και μόνο να αρκούσαν για την ψυχική μας ισορροπία και ηρεμία. Συχνά μια βόλτα στη φύση μπορεί να μας ηρεμήσει έπειτα από μια κουραστική και πιεστική μέρα στη δουλειά.
Η φύση είναι σπουδαία θεραπεύτρια.
Δεν είναι τυχαίο πως άνθρωποι που ζουν μακριά από τα αστικά κέντρα και βρίσκονται κοντά στη φύση, έχουν καλύτερη ψυχική και σωματική υγεία και ζουν περισσότερα χρόνια. Κάποιοι επιλέγουν να εγκαταλείψουν τη ζωή στην πολύβουη πόλη και να ξεκινήσουν ουσιαστικά μια εντελώς καινούρια ζωή δίπλα στη φύση, αξιοποιώντας τις γνώσεις τους με πρωτοπόρες ιδέες και ευφάνταστα επιχειρηματικά σχέδια. Σχεδόν όλοι, συμφωνούμε πως μια οικογένεια είναι προτιμότερο να μεγαλώνει τα παιδιά της μακριά από τις μεγαλουπόλεις, καθώς υπάρχει καλύτερος έλεγχος και μεγαλύτερη ελευθερία κινήσεων για τα παιδιά και το παιχνίδι τους, σε συνδυασμό με πολλές επιλογές φυσικών δραστηριοτήτων, όπως ποδηλασία, ορειβασία, κολύμβηση, μακριά από οθόνες, κινητά τηλέφωνα και διαδικτυακά παιχνίδια. Πολλές θεραπείες, εναλλακτικές και μη, στρέφονται στη φύση και σε φυσικές μεθόδους και τεχνικές, για τη φροντίδα, την ανακούφιση και τη θεραπεία σωματικών και ψυχικών παθήσεων.
Η καραντίνα λόγω κορονοϊού ανέδειξε ακόμη περισσότερο την ανάγκη της επαφής μας με τη φύση. Όταν υπήρχαν σε πλήρη ισχύ τα περιοριστικά μέτρα, τότε οι άνθρωποι ένιωσαν πιο έντονα την ανάγκη και την έλλειψη της φύσης στη ζωή τους. ‘Οσοι «τυχεροί» διέμεναν σε χωριά και αραιοκατοικημένες περιοχές, απόλαυσαν ακόμη περισσότερο την αίσθηση της ελευθερίας ζώντας δίπλα στη φύση, τα παιδιά, οι ηλικιωμένοι, οι νέοι, μπορούσαν να έχουν τις καθημερινές βόλτες τους σε όμορφο περιβάλλον χωρίς το άγχος τυχόν συνωστισμού, να απολαύσουν τον ήλιο, τη θάλασσα, το πράσινο διατηρώντας με αυτό τον τρόπο και την ψυχική τους ισορροπία και τη καλή σωματική τους κατάσταση. Αντιθέτως, οι κάτοικοι των πόλεων, παγιδευμένοι συχνά μέσα στα διαμερίσματα των πολυκατοικιών, με περιορισμένη ή ανύπαρκτη επαφή με τη φύση, βίωσαν πολύ περισσότερο τις συνέπειες της καραντίνας, όπως κατάθλιψη, διαρκές άγχος, αϋπνίες, μοναξιά, κατάχρηση ουσιών και αλκοόλ. Με το που έπαυσαν οι περιορισμοί στις μετακινήσεις, κατά χιλιάδες, οι πολίτες εγκατέλειψαν τις πόλεις τους για να επισκεφθούν νησιά, χωριά, εξοχικά προς αναζήτηση της γαλήνης και της ψυχικής ηρεμίας που τους προσφέρει το φυσικό περιβάλλον.
Η επαφή με τη φύση φέρνει τον άνθρωπο σε επαφή με τον εαυτό του, το σώμα, τις σκέψεις και τα συναισθήματά του. Στη φύση ο άνθρωπος βρίσκει την ψυχική του γαλήνη, την αίσθηση ευεξίας, την ξεκούραση και έτσι μπορεί να «γεμίσει τις μπαταρίες του», να αντλήσει δύναμη για να συνεχίσει τον αγώνα της καθημερινότητας. Η ομορφιά της φύσης, μας αποδεικνύει την ομορφιά της ζωής, την αρμονία των πραγμάτων, βγάζει στο φως τις καλλιτεχνικές μας ευαισθησίες, επιδρά στην πνευματική μας ανάπτυξη.
Η φύση είναι ο ζωτικός και φυσικός μας χώρος. Και αυτό δεν πρέπει ποτέ να το ξεχνούμε…
