Άρθρο της Ειρήνης Ραϊδη, ψυχολόγου, ειδικευμένης στη συστημική και οικογενειακή θεραπεία
Το φθινόπωρο ήρθε μετά από ένα παράξενο και δύσκολο καλοκαίρι με πολλά γεγονότα σε όλο τον κόσμο. Τεράστιες φυσικές καταστροφές όπως πυρκαγιές, πλημμύρες, σεισμούς, αλλά και πόλεμοι, διαδραματίζονται σε ένα σκηνικό, όπου σχεδόν δυο χρόνια η ανθρωπότητα παλεύει με τον κορωνοϊό και τις επιπτώσεις του σε κοινωνικό και οικονομικό επίπεδο. Και όσο και να χάρηκε κανείς το καλοκαίρι και τις διακοπές ή την άδειά του, σίγουρα όλα αυτά που συνέβησαν δεν άφησαν κανένα αδιάφορο ή αλώβητο.
Τα παιδιά ξεκινούν το σχολείο και τις δραστηριότητες με την ελπίδα να μη διακοπεί ξανά η ροή της καθημερινότητάς τους λόγω κορωνοϊού. Όλοι προσπαθούμε να βρούμε ένα φυσιολογικό ρυθμό στην καθημερινότητά μας. Πέρα από το πρόγραμμα της καθημερινότητας και μετά τις καλοκαιρινές διακοπές, καλούμαστε επίσης να «μαζέψουμε» και θέματα του εαυτού μας πχ. να θέσουμε στόχους, να πάρουμε αποφάσεις όπως να χάσουμε τα κιλά των διακοπών, να ξεκινήσουμε μια δραστηριότητα, να φροντίσουμε τον εαυτό μας. Και επειδή το «back to reality» δεν έχει πάντα θετικό πρόσημο και ο Σεπτέμβρης ενδείκνυται για καινούρια αρχή, είναι μια καλή ευκαιρία να δούμε επιτέλους τι θα κάνουμε με εκείνη την κατάθλιψη που επιμένει, με το αίσθημα κόπωσης και δυσφορίας που μας αποτρέπει από καινούρια ξεκινήματα, με το άγχος για τα παιδιά και το σχολείο, με τις φοβίες που μας δημιουργήθηκαν λόγω κορωνοϊου, και πολλά άλλα θέματα. Γιατί δεν υπάρχει λόγος να ταλαιπωρούμαστε μόνοι μας και να διαιωνίζουμε τα προβλήματά μας. Επίσης πρέπει να λάβουμε σοβαρά υπόψιν μας ότι δε ζούμε μια χρονική περίοδο όπου όλα κυλούν ομαλά και φυσιολογικά. Συμβαίνουν πράγματα και γεγονότα, τα οποία δεν θα μπορούσαμε να έχουμε φανταστεί ή να έχουμε προετοιμαστεί γι΄αυτά και λογικό και επόμενο είναι σε όλη αυτή τη «δράση» να υπάρχει και μια «αντίδραση» .Και επειδή το φθινόπωρο είναι μια περίοδος που οι «ευαισθησίες» μας φουντώνουν, ίσως να έχουμε ένα παραπάνω κίνητρο για να ξεκινήσουμε διαφορετικά αυτή τη χρονιά, αξιοποιώντας κάθε δυνατή βοήθεια που μπορούμε να πάρουμε.
Η ψυχοθεραπεία είναι μια δυνατή βοήθεια και απευθύνεται στον καθένα μας. Όπως επίσης και η φαρμακοθεραπεία , όπου και αν χρειάζεται. Απαγορευμένες λέξεις που παραπέμπουν σε τρέλα και ψυχασθένεια ή λύσεις στα προβλήματα που διαιωνίζονται και κάθε χρόνο γίνονται ολοένα και πιο δυσβάσταχτα? Είναι επιλογή του κάθε ανθρώπου… Από τη μεριά των ειδικών ψυχικής υγείας πάντως, και προσωπικά μιλώντας, θεωρώ απαράδεκτο να υποφέρει κάποιος γιατί δεν δέχεται, γιατί δε γνωρίζει, γιατί κανείς ποτέ δεν του το πρότεινε, γιατί θεωρεί ότι η ψυχοθεραπεία ή η φαρμακοθεραπεία απευθύνεται μόνο σε σοβαρά διαταραγμένα άτομα.
Το «τρελό» της υπόθεσης είναι, πως αν και είμαστε από τις χώρες που καταναλώνουμε αντιβιοτικά και παυσίπονα σε υπερβολικά μεγάλες ποσότητες και με ευκολία, όλοι αντιδρούν με δισταγμό ή ακόμη και άρνηση, στην πρόταση ιατρών και ειδικών για ψυχο- φαρμακευτική αγωγή. Φυσικά θεωρούν προτιμότερο να κάμπτουν συμπτώματα όπως ημικρανίες ( απόρροια συχνά έντονου άγχους) με ισχυρά παυσίπονα, πόνους στο στομάχι με ειδικά σκευάσματα, αρρυθμίες με καρδιολογικά φάρμακα και ούτω καθεξής, συντηρώντας τα οργανικά συμπτώματα και την κακή ψυχική κατάστασή τους εφ’ όρου ζωής. Η απουσία αυτογνωσίας και η κακή ποιότητα ζωής είναι για την πλειοψηφία σαφώς προτιμότερη από τη βοήθεια των ειδικών ψυχικής υγείας και την ψυχο-φαρμακευτική αγωγή. Γιατί το να νοσείς οργανικά, σωματικά είναι αποδεκτό, το να νοσείς ψυχικά είναι μια άλλη ιστορία…
Οι αρχαίοι ημών πρόγονοι είχαν από τότε συνδέσει την ψυχική με τη σωματική υγεία: « Νους υγιής εν σώματι υγιεί» είπε ο Ιπποκράτης. Και αυτό θα ισχύει στους αιώνες των αιώνων και όσο υπάρχει το ανθρώπινο γένος.
Ας σκεφτούμε διαφορετικά. Καλή αρχή!
