Η Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κατερίνα Σακελλαροπούλου μίλησε στη διαδικτυακή εκδήλωση που διοργάνωσε το Ίδρυμα Μαριάννα Β. Βαρδινογιάννη:
«Χαίρομαι που βρίσκομαι μαζί σας σε μια εκδήλωση για τις γυναίκες, σ’ αυτή την ιδιαίτερη εποχή της πανδημίας.
Είναι διαπιστωμένη και κοινή πλέον παραδοχή ότι από τα τόσα προβλήματα που συσσώρευσε η πανδημία τα περισσότερα τα επωμίστηκαν οι γυναίκες. Διχάστηκαν ανάμεσα στην εργασία- όσες είχαν- και τις αυξημένες οικογενειακές υποχρεώσεις, με τα παιδιά στο σπίτι όταν τα σχολεία ήταν κλειστά, τους ηλικιωμένους συγγενείς να χρειάζονται αυξημένη συνδρομή και βοήθεια χωρίς να είναι δυνατόν πάντοτε να τους παρασχεθεί, τους συντρόφους να αγωνιούν για το μέλλον και να γίνονται δύσθυμοι και κάποιες φορές βίαιοι. Εργάστηκαν σε συνθήκες αυξημένου κινδύνου, ιδίως οι επαγγελματίες πρώτης γραμμής, γιατροί και νοσηλεύτριες, υπάλληλοι στα σούπερ μάρκετ, καθαρίστριες, γηροκόμοι, οικιακές βοηθοί, υπό επισφαλείς συνθήκες, κατά κανόνα με χαμηλότερες αμοιβές από τους άνδρες και με το φάσμα της ανεργίας να πλανάται απειλητικό, πάντα παρόν. Άλλες δεν είχαν καν δουλειά. Μητέρες μονογονεϊκών οικογενειών, που μεγαλώνουν μόνες τα παιδιά τους. Γυναίκες ηλικιωμένες, ευπαθείς, με πενιχρά εισοδήματα. Πρόσφυγες και μετανάστριες, που ζουν μέσα στον φόβο και την ανέχεια, συχνά θύματα σωματεμπορίας, σεξουαλικής εκμετάλλευσης, καταναγκαστικής εργασίας, πολλαπλής κακοποίησης.
Σε συνθήκες κρίσης, όπως αυτή που βιώνουμε σήμερα, οι έμφυλες ανισότητες αναπαράγονται και βαθαίνουν, συμπιέζονται ασφυκτικά οι επιλογές ζωής για τα κορίτσια και τις γυναίκες. Και δυστυχώς γίνεται πιο αισθητό το χάσμα ανάμεσα στα φύλα, η μοναξιά, ακόμη και μέσα στη σχέση. Η ενδοοικογενειακή βία οξύνθηκε τρομερά την περίοδο της πανδημίας. Η κοινωνική ένταση και η αλλαγή επί τα χείρω της καθημερινότητάς μας, η οικονομική ανασφάλεια, η αίσθηση της ανεπάρκειας και της αδυναμίας έφεραν συγκρούσεις μέσα στα σπίτια, λεκτική βία, ψυχική και σωματική κακοποίηση. Έφεραν πολλές γυναίκες σε μια θέση εγκλωβισμένου θύματος, χωρίς δυνατότητα διαφυγής. Και δεν υπάρχει χειρότερη συνθήκη από το να μετατραπεί ο ιδιωτικός χώρος σε μια ιδιότυπη φυλακή όπου είσαι αναγκασμένη να συμβιώνεις με τον κακοποιητή σου.
Δεν ξέρω τι τραύματα θα αφήσει πίσω της η πανδημία στις ψυχές των γυναικών. Οι ειδικοί μιλούν για προβλήματα ύπνου, άγχος, κατάθλιψη και ακόμη σοβαρότερες ψυχικές διαταραχές. Και δεν χρειάζεται καν να μιλήσουν οι ειδικοί. Βλέπουμε τα προβλήματα μπροστά μας, κάποια έχουν πλήξει και εμάς τις ίδιες. Πιστεύω, ωστόσο, ότι οι γυναίκες είναι δυνατές και θα διεκδικήσουν ξανά τη ζωή τους με το σφρίγος και την αγωνιστική διάθεση που ανέκαθεν τις χαρακτήριζε. Το ελληνικό #MeToo, που ξεκίνησε διστακτικά αλλά ήδη αρχίζει να έχει σοβαρή αντανάκλαση στην κοινωνία, ελπίζω να βαθύνει σε περιεχόμενο, να γονιμοποιηθεί και να παραγάγει καρπούς. Ο ρόλος της Πολιτείας, σ’ αυτήν την κρίσιμη συγκυρία είναι να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις, σε θεσμικό επίπεδο, ώστε οι έμφυλες διακρίσεις και τα στερεότυπα στα πεδία της εργασίας, του κοινωνικού αποκλεισμού, των κέντρων λήψης αποφάσεων, της οικογένειας, με άλλα λόγια σε κάθε πτυχή της δημόσιας και ιδιωτικής ζωής, σταδιακά να εκλείψουν. Από τη θέση που κατέχω, θα ενισχύσω με όλες μου τις δυνάμεις μια τέτοια προσπάθεια.
Εύχομαι καλή επιτυχία στην εκδήλωσή σας.»
